Ακόμα και αν έμειναν λίγοι στο άλλοτε κεφαλοχώρι της Αμπαδιάς του Αμαρίου... τη Νίθαυρη, εκεί που… κυριαρχεί ο Πυθαγόρας Κασσωτάκης ο Νιθαύριος, ο βετεράνος καφεπώλης με τα χελιδόνια του, και
μέσα στο τοπίο της θλίψης επειδή το χωριό άδειασε από κατοίκους, οι εναπομείναντες βαστούν τον παραδοσιακό χαρακτήρα τους και το… διασκεδάζουν τσουγκρίζοντας μεταξύ τους ή με επισκέπτες που φθάνουν εκεί τα ποτήρια με την τσικουδιά.Όπως, ο Μανώλης Αντωνάκης που ξενιτεύτηκε και δούλεψε αδιάκοπα 42 χρόνια στα εργοστάσια της Γερμανίας, με τη γυναίκα του Χαρίκλεια Τζωρτζάκη για να ζήσουν το σπίτι τους θρέφοντας τη ζωή τους με μια μπουκιά γλυκό ψωμί!Τα χελιδόνια, όμως, έφτασαν για τις… διακοπές τους στη Νίθαυρη και τα ζευγάρια βρήκαν πάλι τις φωλιές τους! Αλλά δεν εμφανίστηκαν στο καφενείο του Πυθαγόρα που άφησαν τρείς στην προηγούμενη επίσκεψή τους, ίσως επειδή ανάβει ακόμα η ξυλόσομπα και δεν βρήκαν τη δίοδο από το παράθυρο της πόρτας για να μπουν στο καφενείο και να εγκατασταθούν! Στο καφενείο του Πυθαγόρα η φωλιά αναμένει τους… ενοίκους της και δεν θα αργήσουν να φανούνΟ Πυθαγόρας, όμως, και οι λιγοστοί ηλικιωμένοι πελάτες του, τα αναμένουν και είναι βέβαιοι ότι θα έλθουν. Καθυστερούν μόνο για αντικειμενικούς λόγους και «μόλις βγει ο σωλήνας της σόμπας θα μπουν και θα βρουν τις φωλιές τους». Τότε, ο καφεπώλης θα κηρύξει και το… τέλος του χειμώνα!ΡΑΚΕΣ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑΚαι ενώ τα αποδημητικά πουλιά ταξίδεψαν από άλλους προορισμούς και βρήκαν τη… βάση τους, στην ευρύχωρη και καθαρή πλατεία του χωριού, και στην αυλή του καφενείου του Καψάλη, σε μια παρέα που συγκροτήθηκε στο… λεπτό και ήρθαν οι ρακές,
ο Αντωνάκης σήκωσε το ποτηράκι με το κρητικό αλκοόλ και τσούγκρισε με τον συνταξιούχο εφημέριο Νικόλα Λαντζουράκη.Ως ένας άλλος Ζορμπάς ο λεβέντης ρασοφόρος, και βαθιά θρησκευόμενος, εφαρμόζει την πίστη του στη ζωή και συμμετέχει στα δρώμενα της καθημερινότητας γιατί νιώθει πως και ο ίδιος είναι μέρος της κοινωνίας που ζει και είναι ταγμένος…Ο απόμαχος της ιεροσύνης, γέννημα-θρέμμα της Νίθαυρης,
στήθηκε για 31 χρόνια συνεχόμενα χρόνια στην Ωραία Πύλη των εκκλησιών που λειτούργησε ασκώντας τα ιερατικά του καθήκοντα, «πρώτα και για πέντε χρόνια στη Βισταγή, ύστερα για άλλα πέντε χρόνια στην ενορία Χαϊδαρίου στην Αθήνα και τα υπόλοιπα είκοσι ένα χρόνια στο χωριό μου». Η αφοσίωσή του στην χριστιανική πίστη δεν έλειψε ποτέ, όμως δεν αδράνησε και ποτέ από τα συμβαίνοντα στη μικρή κοινωνία που ζει, καθώς η αποστολή του, γνωρίζει, έχει μεγαλύτερη αξία
όταν βρίσκεται κοντά στον άνθρωπο και στις δυσκολίες που βιώνει… Πηγή
Via
μέσα στο τοπίο της θλίψης επειδή το χωριό άδειασε από κατοίκους, οι εναπομείναντες βαστούν τον παραδοσιακό χαρακτήρα τους και το… διασκεδάζουν τσουγκρίζοντας μεταξύ τους ή με επισκέπτες που φθάνουν εκεί τα ποτήρια με την τσικουδιά.Όπως, ο Μανώλης Αντωνάκης που ξενιτεύτηκε και δούλεψε αδιάκοπα 42 χρόνια στα εργοστάσια της Γερμανίας, με τη γυναίκα του Χαρίκλεια Τζωρτζάκη για να ζήσουν το σπίτι τους θρέφοντας τη ζωή τους με μια μπουκιά γλυκό ψωμί!Τα χελιδόνια, όμως, έφτασαν για τις… διακοπές τους στη Νίθαυρη και τα ζευγάρια βρήκαν πάλι τις φωλιές τους! Αλλά δεν εμφανίστηκαν στο καφενείο του Πυθαγόρα που άφησαν τρείς στην προηγούμενη επίσκεψή τους, ίσως επειδή ανάβει ακόμα η ξυλόσομπα και δεν βρήκαν τη δίοδο από το παράθυρο της πόρτας για να μπουν στο καφενείο και να εγκατασταθούν! Στο καφενείο του Πυθαγόρα η φωλιά αναμένει τους… ενοίκους της και δεν θα αργήσουν να φανούνΟ Πυθαγόρας, όμως, και οι λιγοστοί ηλικιωμένοι πελάτες του, τα αναμένουν και είναι βέβαιοι ότι θα έλθουν. Καθυστερούν μόνο για αντικειμενικούς λόγους και «μόλις βγει ο σωλήνας της σόμπας θα μπουν και θα βρουν τις φωλιές τους». Τότε, ο καφεπώλης θα κηρύξει και το… τέλος του χειμώνα!ΡΑΚΕΣ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑΚαι ενώ τα αποδημητικά πουλιά ταξίδεψαν από άλλους προορισμούς και βρήκαν τη… βάση τους, στην ευρύχωρη και καθαρή πλατεία του χωριού, και στην αυλή του καφενείου του Καψάλη, σε μια παρέα που συγκροτήθηκε στο… λεπτό και ήρθαν οι ρακές,
ο Αντωνάκης σήκωσε το ποτηράκι με το κρητικό αλκοόλ και τσούγκρισε με τον συνταξιούχο εφημέριο Νικόλα Λαντζουράκη.Ως ένας άλλος Ζορμπάς ο λεβέντης ρασοφόρος, και βαθιά θρησκευόμενος, εφαρμόζει την πίστη του στη ζωή και συμμετέχει στα δρώμενα της καθημερινότητας γιατί νιώθει πως και ο ίδιος είναι μέρος της κοινωνίας που ζει και είναι ταγμένος…Ο απόμαχος της ιεροσύνης, γέννημα-θρέμμα της Νίθαυρης,
στήθηκε για 31 χρόνια συνεχόμενα χρόνια στην Ωραία Πύλη των εκκλησιών που λειτούργησε ασκώντας τα ιερατικά του καθήκοντα, «πρώτα και για πέντε χρόνια στη Βισταγή, ύστερα για άλλα πέντε χρόνια στην ενορία Χαϊδαρίου στην Αθήνα και τα υπόλοιπα είκοσι ένα χρόνια στο χωριό μου». Η αφοσίωσή του στην χριστιανική πίστη δεν έλειψε ποτέ, όμως δεν αδράνησε και ποτέ από τα συμβαίνοντα στη μικρή κοινωνία που ζει, καθώς η αποστολή του, γνωρίζει, έχει μεγαλύτερη αξία
όταν βρίσκεται κοντά στον άνθρωπο και στις δυσκολίες που βιώνει… Πηγή
Via
from adieXodos.gr http://ift.tt/1SwzkBD
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου