«χαρτάκια» Panini; Ανήκετε, με δυο λόγια, στην ένδοξη γενιά που πήγε σχολείο στα 90s, τότε που τα κινητά τηλέφωνα και το internet ήταν ακόμα συζητήσεις για κάτι που θα έχουμε στο μέλλον; Αν ναι, τότε προσδεθείτε, ακολουθεί βουτιά στα παλιά. Φοράγαμε… Αυτά τα ανεκδιήγητα κολάν που για κάποιο λόγο «έπιαναν» με λάστιχο κάτω από το πέλμα (τα κορίτσια). Flyjacket και ακόμα πιο φουσκωτά μπουφάν (τα αγόρια). Εκείνα τα μπλουζάκια με τα χαρωπά μωρά που φόραγαν τρισδιάστατα αξεσουάρ, του τύπου μπαντάνες, παραμάνες, καρφίτσες και πάει λέγοντας (τα κορίτσια –ευτυχώς). Τα παλιά μας T-shirt που τα δέναμε κόμπο και τα βουτάγαμε σε έναν κουβά με χλωρίνη για να κάνουν «ψυχεδελικά» σχέδια (κορίτσια κι αγόρια). Σαλοπέτες (τα κορίτσια). Τζην με καβάλο που έφτανε στη μέση του θώρακα (οι πάντες). Τα επίσης ανεκδιήγητα βραχιολάκια που δίπλωναν γύρω από τον καρπό σου μόνο αν τα χτυπούσες με δύναμη, κατά τα άλλα ήταν ολόισια σαν χάρακες. Αυτοκόλλητα «σκουλαρίκια» σαν αυτά. Κίτρινα μποτάκια elesse (όλοι). Αθλητικά παπούτσια με φωτάκια που αναβόσβηναν. Παίζαμε… Space Invaders στα «ουφάδικα» αρχικά, και μετά… Οτιδήποτε έβγαζε η Nintendo, με μια ελαφρά κλίση προς τον Super Mario. Και το Tetris. Και τη Zelda. Και οτιδήποτε έβγαζε η Nintendo. Τα πρώτα μας PC Games: Myst, Sim City, Civilization, Phantasmagoria, Ripper. Όνομα/ ζώο/ πράγμα. Και μαλώναμε για το αν το «ροζ τριαντάφυλλο» πιάνεται ή όχι για φυτό στο «ρ». Hotel, Κροκοδειλοδοντάκια και «Μόνο για Κορίτσια». Βλέπαμε… Τις ταινίες μήνες (ενίοτε και χρόνια) αφότου τις είχε δει ο υπόλοιπος πλανήτης. Τρεις Χάριτες, Ντόλτσε Βήτα, Δις Εξαμαρτείν, Δύο Ξένους και άλλα σήριαλ με την Άννα Παναγιωτοπούλου και την Ντίνα Κώνστα. Επίσης, Ρετιρέ, Μεν και Δεν και Λαβ Σόρρυ, χωρίς αυτές. Beverly Hills, Melrose Place, Full House και άλλα σήριαλ που μας έκαναν να πιστεύουμε ότι οι πάντες στην Αμερική είναι πλούσιοι και όμορφοι. Το Free Willy σε εκατό χιλιάδες επαναλήψεις. Σχεδόν τόσες όσες και τον E.T. (που δεν ήταν 90s) και το Jurassic Park (που ήταν). Τις μαγικές εικόνες αυτού εδώ του τύπου σαν κάτι όντως μαγικό. Χελωνονιντζάκια, Disney Club, Κάντι Κάντι, Φιλέα Φογκ και Στρουμφάκια με τον Σοφοκλή Πέππα να κάνει τον παπα-Στρουμφ. Βίντεο κλιπ στο MTV. Με τις ώρες. Και είχαμε για μουσικό ευαγγέλιο ό,τι έλεγε η Katja στο So 90’s. Κάναμε… Τηλεφωνικούς μαραθώνιους στο σταθερό τηλέφωνο. Και ομηρικούς καυγάδες με τα αδέρφια μας για να το κλείσουν, επειδή θέλαμε να μιλήσουμε. Και με τους γονείς μας για να έχουμε σταθερό στο δωμάτιό μας. Ότι καταλαβαίνουμε τους στίχους του Freestyler, τραγουδώντας «ράκα-μακα-φον». Τη χορογραφία του Μακαρένα επιστήμη. Και επίσης… Ντύναμε τα σχολικά μας βιβλία με διάφανη ζελατίνα «για να μη χαλάσουν». Γράφαμε το αγαπημένο μας τραγούδι από το ράδιο σε κασέτα, παρακαλώντας σιωπηλά να μη μιλήσει όποιος έκανε εκπομπή εκείνη την ώρα. Πάντα μιλούσε. Πιστεύαμε ότι το μπλε κομμάτι της γόμας σβήνει στυλό. Προσπαθούσαμε πάντα να χρησιμοποιήσουμε ταυτόχρονα όλα τα χρώματα σε αυτά εδώ τα στιλό που άλλαζαν χρώμα κάθε φορά που γυρνούσες το επάνω μέρος τους. Είχαμε τουλάχιστον έναν θείο/ πατέρα/ οικογενειακό φίλο με κρεμασμένο λαγοπόδαρο στον καθρέφτη του αυτοκινήτου. Διαβάζαμε φανατικά τα «Βιβλία των Μικρών Εξερευνητών» και τα «Σαΐνια».
Πηγή
Via
from adieXodos.gr http://ift.tt/2o7o4p7
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου