Είναι οι δεσμοί που φτιάχνει η ελεύθερη βούληση κι όχι η κληρονομικότητα. Συγγενείς της καρδιάς κι όχι του αίματος. Δε θα μιλήσω για τους “φίλους” που κάποτε εμπιστευτήκαμε ως δικούς μας ανθρώπους και διαψευστήκαμε. Για εκείνους που μας πρόδωσαν, που
παρεξηγηθήκαμε, απομακρυνθήκαμε και δε βρεθήκαμε ποτέ ξανά. Εκείνοι που ξεχάστηκαν ονοματίστηκαν κάποτε φίλοι μα αργά ή γρήγορα τους έσβησε ο χρόνος. Θα μιλήσω για τους ανθρώπους εκείνους που κάποιο γύρισμα του χρόνου τους έφερε στο δρόμο μας. Για να μην τους πάρει πλέον από κοντά μας. Φίλοι που στέκουν στο πλευρό μας, ακόμη κι αν στερούμαστε τη φυσική παρουσία τους. Μπορεί να έχεις να τους δεις καιρό, ίσως και χρόνια. Όμως κάθε φορά που θα τους συναντήσεις, θα συνεχίσεις την κουβέντα που τότε άφησες στη μέση. Χωριστήκατε από την απόσταση, σχέσεις, δουλειές, οικογένειες, υποχρεώσεις. Από τους κύκλους που κάνει το σύμπαν παίζοντας με τις ζωές μας. Από τις χαζομάρες που κάνουμε οι άνθρωποι, στηριζόμενοι στην ασφάλεια πως ο άλλος θα είναι εκεί και θα μας περιμένει για πάντα. Κι ο αληθινός φίλος όντως θα περιμένει, αλλά πολύτιμες στιγμές θα έχουν χαθεί. Γι’αυτό πρέπει να είμαστε πάντα άπληστοι στο κυνήγι των στιγμών. Σάββατο πρωί, πλατεία Κοραή, Πανεπιστήμιο. Συνάντηση με φίλο, σχεδόν δεκαετίας. Πως μεταφράζεται αυτό; Πως το συγκεκριμένο άτομο έχει ζήσει το ένα τρίτο της ζωής σου από κοντά. Αξία ανεκτίμητη. Μια φιλία φοιτητική, σμιλεμένη στα χρόνια εκείνα του οραματισμού του μέλλοντός μας, της επανάστασης, της δημιουργίας. Εκείνα τα χρόνια, που ουσιαστικά πλάθεις τον εαυτό σου. Τον ανακαλύπτεις και τον διαμορφώνεις. Οραματίζεσαι το μέλλον και προχωράς αργά αλλά σταθερά προς ό,τι σχεδίασες. Διάβασμα, ατέλειωτα ξενύχτια με εργασίες και κρεπάλες, εκδρομές, διακοπές. Χρόνια ανέμελα, υπεύθυνα κι ανεύθυνα μαζί. Στιγμές που σε δένουν με τον άλλο, χαρτογραφώντας τη φιλία σας. Τον συναντάς μετά από χρόνια για έναν πρωινό καφέ και καταλήγεις νύχτα στο κέντρο της Αθήνας, με μια μπύρα στο χέρι, να περπατάς και να φιλοσοφείς. Βιώνεις αυτό που μόνο ένας φίλος μπορεί να προκαλέσει. Την απώλεια του χρόνου παράλληλα με την πλήρη πνευματική ταύτιση. Και μια ψυχική ευφορία μοναδική. Εκείνο το αίσθημα πως ελευθερώνεσαι από τα βαρίδια που ως ενήλικος πια κουβαλάς και γίνεσαι εκείνος ο φοιτητής που διαδήλωνε για τον πόλεμο, την παιδεία, τα δικαιώματα. Γίνεσαι ο εαυτός που αγαπάς.
Εκείνος που δεν κρίνεται ανά πάσα ώρα και στιγμή. Γίνεσαι ελεύθερος ξανά.
Οι ιστορίες της ζωής σας, αμακιγιάριστες κατατίθενται προς κρίση και συζήτηση. Αναμνήσεις, μπλεγμένες με διδάγματα που κατάφερε ο χρόνος. Φιλοσοφίες για τους ανθρώπους, τις σχέσεις, τη ζωή, την τύχη και την ατυχία. Κουβέντες απογυμνωμένες από καθωσπρεπισμούς και δηθενιές. Με μπινελίκια κι αλήθειες στη μούρη. Γιατί σ’αυτού του είδους τις φιλίες, το πισώπλατο δε χωρά.
Δεν είναι η στόφα τους τέτοια να ξεβάφει.
Τον αγαπάς γιατί είναι ο φίλος της καρδιάς σου.
Γιατί μ’εκείνον γίνεσαι ο εαυτός σου, δίχως το κουστουμάκι που οι γύρω σου επιβάλλουν.
Γιατί θα φάτε βρώμικο και μετά, με καφέ στο χέρι, θα περπατήσετε για ώρες. Και δε θα βαρεθείτε την κουβέντα, καθώς θα είναι ανεξάντλητη.
Είναι η ψυχή σου, που θα τη δει μπροστά του και δε θα την τσαλαπατήσει.
Είναι τα όνειρα που δε θα σου προσγειώσεις επειδή έρχονται κόντρα στα δικά του.
Είναι οι αλήθειες που δε θα διστάσει να σου πει. Κι εσύ θ’ακούσεις.
Θα κουνήσεις συγκαταβατικά το κεφάλι σε ότι σου πει και θα κάνεις στο τέλος τα δικά σου. Με τη σιγουριά ότι θα είναι εκεί την επόμενη φορά να σε παρηγορήσει, να σου πει εκείνο το οικείο Στα έλεγα”.
Όσα λένε οι φίλοι μεταξύ τους, είναι μια ωμή μαγνητοφώνηση της ζωής. Με τα ζόρια και τις χαρές της, τα στραβοπατήματα, τις ξέστηθες αλήθειες και τις παραδοχές. Ενοχών, παθών και λαθών.
Όσα λένε οι φίλοι μεταξύ τους, είναι μυστικά εξομολόγησης. Απαγορευτικά σε τρίτα, παρασιτικά αυτιά. Λέγονται εκεί και μένουν εκεί.
Δε μπαίνουν σε καλούπια, πρέπει και στερεότυπα. Ο φίλος σε ξέρει όπως πραγματικά είσαι.
Και το κυριότερο απ’ όλα, σε δέχεται γι’αυτό που είσαι. Δίχως όρους και προϋποθέσεις.
Το πολύ πολύ, αν φανερωθείς πολύ ξεροκέφαλος κι ενίοτε αυτοκαταστροφικός, να σε απειλήσει. Πως αυτή θα είναι και η τελευταία φορά που θα σε στηρίξει, παρηγορήσει και περιθάλψει. Για να έρθει να το αναιρέσει όμως, όταν παραστεί ανάγκη. Όπως θα κάνεις άλλωστε κι εσύ για εκείνον.
Κι είναι αυτό το θεραπευτήριο της φιλικής αγκαλιάς, συνταγή αξεπέραστη από χρόνια.
Ζεις, παθαίνεις, σπανίως μαθαίνεις, ξαναπαθαίνεις κι αυτό είναι εκεί. Σε μόνιμη εφημερία.
diaforetiko
Via
from adieXodos.gr http://ift.tt/2pVjmIC
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου