Ο Οδυσσέας Ελύτης (Ηράκλειο Κρήτης 2 Νοεμβρίου 1911 – Αθήνα 18 Μαρτίου 1996), (πραγματικό ονοματεπώνυμο Οδυσσέας Αλεπουδέλλης), ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές, μέλος της λογοτεχνικής γενιάς του ’30. Διακρίθηκε το 1960 με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης και το 1979 με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, ο δεύτερος και τελευταίος μέχρι σήμερα Έλληνας που τιμήθηκε με βραβείο Νόμπελ. Γνωστότερα ποιητικά του έργα είναι τα Άξιον Εστί, Ήλιος ο πρώτος, Προσανατολισμοί κ.α. Διαμόρφωσε ένα προσωπικό ποιητικό ιδίωμα και θεωρείται ένας από τους ανανεωτές της ελληνικής ποίησης. Πολλά ποιήματά του μελοποιήθηκαν, ενώ συλλογές του έχουν μεταφραστεί μέχρι σήμερα σε πολλές ξένες γλώσσες. Το έργο του περιλάμβανε ακόμα μεταφράσεις ποιητικών και θεατρικών έργων. Υπήρξε μέλος της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Έργων Τέχνης και της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Κριτικής, Αντιπρόσωπος στις Rencontres Internationales της Γενεύης και Incontro Romano della Cultura της Ρώμης. Χαράξου κάπου με οποιονδήποτε τρόπο και μετά πάλι σβήσου με γενναιοδωρία…
Και η Ποίηση πάντοτε είναι μία όπως ένας είναι ο ουρανός. Το ζήτημα
είναι από πού βλέπει κανείς τον ουρανό. Εγώ τον έχω δει από καταμεσίς
της θάλασσας.
Για να πατάς στέρεα στη γη, πρέπει το ένα πόδι σου να είναι έξω από τη γη.
Όταν η συμφορά συμφέρει, λογάριαζέ την για πόρνη.
Αλλά με τις ξόβεργες μπορεί να πιάνεις πουλιά, δεν πιάνεις ποτέ το
κελαηδητό τους. Χρειάζεται η άλλη βέργα, της μαγείας, και ποιος μπορεί
να την κατασκευάσει αν δεν του ’χει από μιας αρχής δοθεί;
Αλλά κάτεχε ότι μονάχα κείνος που παλεύει το σκοτάδι μέσα του θά” χει μεθαύριο μερτικό δικό του στον ήλιο.
Από τον Θεό τραβιέται ο άνθρωπος όπως ο καρχαρίας από το αίμα.
Κι έναν πόντο πιο ψηλά να πάτε, άνθρωποι, ευχαριστώ θα σας πει ο Θεός.
Το άπειρο υπάρχει για μας όπως η γλώσσα για τον κωφάλαλο.
Ο ήλιος σκάει μέσα μας κι εμείς κρατάμε την παλάμη στο στόμα έντρομοι.
Αρκετά λατρέψαμε τον κίνδυνο κι είναι καιρός να μας το ανταποδώσει.
Ήρθαν ντυμένοι «φίλοι» αμέτρητες φορές οι εχθροί μου το παμπάλαιο χώμα πατώντας.
Μια νομοθεσία εντελώς άχρηστη για τις Εξουσίες θα ‘τανε αληθινή σωτηρία.
Η αλήθεια βγαίνει χυτή σαν το νιόκοπο άγαλμα, μόνον μέσ’ από τα
καθάρια νερά της μοναξιάς· κι η μοναξιά της πένας είναι από τις πιο
μεγάλες.
Πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το ιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι
Ένας «Αναχωρητής» για τους μισούς είναι, αναγκαστικά, για τους άλλους μισούς, ένας «Ερχόμενος».
Πάντα πάντα περνάς τη φωτιά για να φτάσεις τη λάμψη
Το παν είναι η ρότα σου κόντρα στην κοινωνία ετούτη.
Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια
ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την
ξαναφτιάχνεις.
Τα τρία Τ της επιτυχίας: Ταλέντο, Τόλμη, Τύχη.
Είναι διγαμία ν’ αγαπάς και να ονειρεύεσαι.
Ναι, ο Παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία. Ούτε, πολύ περισσότερο, μια ανταμοιβή. Ήταν ένα δικαίωμα.
Την αλήθεια την «φτιάχνει» κανείς ακριβώς όπως φτιάχνει και το ψέμα
Η λύπη ομορφαίνει επειδή της μοιάζουμε.
Τρώγε την πρόοδο και με τα φλούδια και με τα κουκούτσια της.
Βαρύς ο κόσμος να τον ζήσεις, όμως για λίγη περηφάνια το άξιζε.
Το «κενό» υπάρχει όσο δεν πέφτεις μέσα του.
Στην κακή μοιρασιά πάντοτε ο Θεός ζημιώνεται.
Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά.
Όταν ακούς «τάξη», ανθρωπινό κρέας μυρίζει.
Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες
αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά. tilestwra.com
Via
Και η Ποίηση πάντοτε είναι μία όπως ένας είναι ο ουρανός. Το ζήτημα
είναι από πού βλέπει κανείς τον ουρανό. Εγώ τον έχω δει από καταμεσίς
της θάλασσας.
Για να πατάς στέρεα στη γη, πρέπει το ένα πόδι σου να είναι έξω από τη γη.
Όταν η συμφορά συμφέρει, λογάριαζέ την για πόρνη.
Αλλά με τις ξόβεργες μπορεί να πιάνεις πουλιά, δεν πιάνεις ποτέ το
κελαηδητό τους. Χρειάζεται η άλλη βέργα, της μαγείας, και ποιος μπορεί
να την κατασκευάσει αν δεν του ’χει από μιας αρχής δοθεί;
Αλλά κάτεχε ότι μονάχα κείνος που παλεύει το σκοτάδι μέσα του θά” χει μεθαύριο μερτικό δικό του στον ήλιο.
Από τον Θεό τραβιέται ο άνθρωπος όπως ο καρχαρίας από το αίμα.
Κι έναν πόντο πιο ψηλά να πάτε, άνθρωποι, ευχαριστώ θα σας πει ο Θεός.
Το άπειρο υπάρχει για μας όπως η γλώσσα για τον κωφάλαλο.
Ο ήλιος σκάει μέσα μας κι εμείς κρατάμε την παλάμη στο στόμα έντρομοι.
Αρκετά λατρέψαμε τον κίνδυνο κι είναι καιρός να μας το ανταποδώσει.
Ήρθαν ντυμένοι «φίλοι» αμέτρητες φορές οι εχθροί μου το παμπάλαιο χώμα πατώντας.
Μια νομοθεσία εντελώς άχρηστη για τις Εξουσίες θα ‘τανε αληθινή σωτηρία.
Η αλήθεια βγαίνει χυτή σαν το νιόκοπο άγαλμα, μόνον μέσ’ από τα
καθάρια νερά της μοναξιάς· κι η μοναξιά της πένας είναι από τις πιο
μεγάλες.
Πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το ιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι
Ένας «Αναχωρητής» για τους μισούς είναι, αναγκαστικά, για τους άλλους μισούς, ένας «Ερχόμενος».
Πάντα πάντα περνάς τη φωτιά για να φτάσεις τη λάμψη
Το παν είναι η ρότα σου κόντρα στην κοινωνία ετούτη.
Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια
ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την
ξαναφτιάχνεις.
Τα τρία Τ της επιτυχίας: Ταλέντο, Τόλμη, Τύχη.
Είναι διγαμία ν’ αγαπάς και να ονειρεύεσαι.
Ναι, ο Παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία. Ούτε, πολύ περισσότερο, μια ανταμοιβή. Ήταν ένα δικαίωμα.
Την αλήθεια την «φτιάχνει» κανείς ακριβώς όπως φτιάχνει και το ψέμα
Η λύπη ομορφαίνει επειδή της μοιάζουμε.
Τρώγε την πρόοδο και με τα φλούδια και με τα κουκούτσια της.
Βαρύς ο κόσμος να τον ζήσεις, όμως για λίγη περηφάνια το άξιζε.
Το «κενό» υπάρχει όσο δεν πέφτεις μέσα του.
Στην κακή μοιρασιά πάντοτε ο Θεός ζημιώνεται.
Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά.
Όταν ακούς «τάξη», ανθρωπινό κρέας μυρίζει.
Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες
αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά. tilestwra.com
Via
from adieXodos.gr http://ift.tt/28XCQDZ
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου